Τι ψήφισαν οι νέοι;

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου – και εάν κανείς θέλει να διαγνώσει γιατί η ψήφος των νέων εκλογέων, γιατί η ψήφος δυναμικών τμημάτων της κοινωνίας, όπως οι νεότεροι εργαζόμενοι, γιατί η ψήφος μάλιστα των νέων από τις αστικές περιοχές του λεκανοπεδίου ήταν η πρώτη που διαχύθηκε πέρα από το μπλοκ των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, αρκεί να διαβάσει σήμερα τους τίτλους των εφημερίδων. Παίρνω για παράδειγμα τα Τα Νέα και διαβάζω: «θα την πληρώσουν 30άρηδες και 40άρηδες», είναι ο κ. Αναλυτής και λέει για το Ασφαλιστικό.

Κατά μία σατανική σύμπτωση, πρόκειται ακριβώς για εκείνους που είτε ανήκουν στη λεγόμενη «γενιά των 700 ευρώ» ή ξέρουν πως θα μείνουν στον προθάλαμο ακόμη και αυτής της μη προνομιούχας κατηγορίας. Θα μείνουν δηλαδή στην ανεργία ή την ετεροαπασχόληση και απλώς θα προσβλέπουν σε μια θέση των 700 ευρώ, με επαγγελματική εκκίνηση στα 30 ή τα 35 τους και με «μπουκωμένη» την εργασιακή επετηρίδα – όχι τυπικά, αλλά εν τοις πράγμασι, αφού οι θέσεις που θα έδιναν διέξοδο είναι ασφαλώς πολύ λιγότερες από τους επαρκείς διεκδικητές τους.

Αυτοί, λοιπόν, θα την πληρώσουν. ΚΑΙ στο ασφαλιστικό. Και παντού – ποιος άραγε θα ξεπληρώσει το δημόσιο χρέος, ποιος λέτε δηλαδή να ισοσκελίσει τους προϋπολογισμούς;

Γιατί υπάρχει τόσο εκτεταμένη δυσαρέσκεια με τα κόμματα εξουσίας ανάμεσά τους; Είναι να αναρωτιέται κανείς; Θυμάμαι στην προεκλογική εκστρατεία –εκείνο το μακρινό πρώτο 15νθήμερο του Σεπτέμβρη του 2007- ίσα που ψέλλισαν δυο λόγια οι αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων για αυτούς τους ανθρώπους, ίσα για να μην τους λένε πως τους ξέχασαν. Ο κ. Παπανδρέου κατηγορούσε την κυβέρνηση πως δεν ασχολήθηκε με τη γενιά των 700 ευρώ, ο κ. Καραμανλής του απάντησε «ποιος έφτιαξε τη γενιά των 700 ευρώ» - αυτάαα… Αυτά τα ολίγα και έτερον ουδέν. Κι επειδή άκουσα πολλά για μοντέλα ανάπτυξης, θα ήταν μεγάλη απαίτηση να ζητήσει κανείς να ειπωθεί ρητά και καθαρά πού εντάσσονται στη λογική του αυτοί οι άνθρωποι – τους λέω ανθρώπους γιατί για δυο χρόνια τουλάχιστον δεν θα έχουν πια το προνομιακό καθεστώς του εκλογέως και ψηφοφόρου…

Ψήφισαν, λοιπόν, και ψήφισαν κατά των κομμάτων εξουσίας. Μια βασική αιτία της ήττας του ΠΑΣΟΚ ήρθε από την αδυναμία του να αντιπροτείνει και να κεφαλαιοποιήσει αυτή τη συγκεκριμένη δυσαρέσκεια. Στην Αριστερά είχε μια έκφραση. Δεν νομίζω ότι κατευθύνθηκε προς τα εκεί με ιδεολογικά κριτήρια ή με κάποια προσδοκία. Ήταν περισσότερο ψήφος διαμαρτυρίας. Όχι κατά της κυβέρνησης αλλά κατά του συστήματος. Ένα τέτοιο κομμάτι του εκλογικού σώματος έχει σχηματίσει την εικόνα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ ως ενιαίου μπλοκ εναλλαγής στην εξουσία με την εξουσία και όχι την αντιπροσώπευση διαφορετικών πολιτικών ως όχημα διακυβέρνησης. Στράφηκαν, λοιπόν, Αριστερά. Ο Αλαβάνος φαίνεται να το έχει καταλάβει με την αποστροφή του πως ψήφισαν Συνασπισμό ως δοκιμή. Το ΚΚΕ πήρε ένα σημαντικό, ίσως αριθμητικά μεγαλύτερο τμήμα τους. Δεν νομίζω ότι πρόκειται για ταύτιση με τις αρχές του, ούτε για επιβράβευση της τακτικής του. Είναι περισσότερο η αίσθηση πως η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η πιο αντισυστημική ψήφος – ασχέτως του εάν ισχύει για όσους ασχολούνται με το μικρόκοσμο της πολιτικής, η εικόνα στην κοινωνία παραμένει. Ο ΛΑΟΣ διεκδικεί μια αντίστοιχη λογική ψήφου προς τα δεξιά.

Και, φυσικά, το ποιος μπορεί να ελκύσει ξανά τέτοιες ψήφους και να εμπνεύσει το καλύτερο και το πιο απογοητευμένο όμως κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι στοίχημα της κυβέρνησης και ακόμη περισσότερο κριτήριο για το ποιος μπορεί να είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.