Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου – και οι συνθήκες είναι σαν αντιγραφή όσων συνέβησαν εις Παρισίους. Μια συντηρητική πρόταση κερδίζει ισχυρή εκλογική πλειοψηφία. Η αξιωματική αντιπολίτευση, ένα σοσιαλιστικό κόμμα, δεν καταρρέει από πλευράς λαϊκής απήχησης, αλλά συγκλονίζεται από το γεγονός άλλης μιας ήττας. Εμφανίζονται διαλυτικές τάσεις. Η κυβέρνηση, του Σαρκοζί εννοώ, είναι πανίσχυρη όχι τόσο λόγω της εντολής που έλαβε όσο κυρίως ως αντανάκλαση της πολιτικής αδυναμίας της αντιπολίτευσης να συγκροτηθεί και να εμφανιστεί ως αξιόπιστη εναλλακτική, βυθισμένη σε ενδοκομματικές συζητήσεις και διχαστικές συγκρούσεις.
Θα τελειώσουν εδώ οι αναλογίες; Ο Σαρκοζί αξιοποιεί την πολιτική του ηγεμονία, γνωρίζοντας πως αυτές οι φάσεις δεν έχουν ούτε σαφή ημερομηνία λήξης, ούτε εγγυημένη διάρκεια. Προωθεί αμέσως τα πιο αιχμηρά και τα πιο επίμαχα σημεία της πολιτικής του ατζέντας. Θα γίνει το ίδιο και εδώ;
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η δεύτερη θητεία Καραμανλή ξεκινάει με μια μεγάλη ευκαιρία. Οι εκτιμήσεις περί κυβέρνησης 152 εδρών εμφανίζονται στον διεθνή τύπο κυρίως λόγω άγνοιας των εσωτερικών συνθηκών. Λόγω εντοπιότητας, γνωρίζουμε ότι από πολιτική άποψη η κυβέρνηση είναι ακλόνητη και ο πρωθυπουργός της στο απόγειο της εσωκομματικής του απήχησης – ιδιαίτερα μετά την εκλογική νίκη σε συνθήκες που θα μπορούσαν να προδιαγράφουν μια πολύ πιο δυσάρεστη κάλπη. Τώρα, λοιπόν, δεν υπάρχει άλλοθι, δεν υπάρχει πρόσχημα για να μην προχωρήσουν οι υπεσχημένες μεταρρυθμίσεις. Υπάρχει για τον κ. Καραμανλή μια δυσκολία. Μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση να είναι βαρύτατα εξασθενημένη και ακίνδυνη. Όμως για τέτοιου τύπου μεταρρυθμίσεις, όπως π.χ. το ασφαλιστικό, μια ενοποιημένη αντιπολίτευση όσο επιβάλλει όρους διαπραγμάτευσης άλλο τόσο παρέχει και μια σοβαρή πιθανότητα συναίνεσης.
Τέτοια συναίνεση η κυβέρνηση δύσκολα θα βρει πια. Απέναντί της θα έχει την Αριστερά. Μια Αριστερά ενισχυμένη εκλογικά, αναπτερωμένη ιδεολογικά, να προβάλλει ως μείζων πολιτική δύναμη ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα και μάλιστα στην πρωτεύουσα, όπου βέβαια θα παιχτούν τα πάντα για τις μεταρρυθμίσεις. Επιπλέον, η Αριστερά έχει υποσχεθεί στο εκλογικό της ακροατήριο κοινωνικούς αγώνες και έτσι το διεύρυνε σημαντικά. Κι όχι μόνον αυτό: οι δύο βασικοί πόλοι της έχουν πίεση ο ένας από τον άλλο να μην υστερήσει σε αγωνιστικότητα και συγκρουσιακό πνεύμα, αφού κάθε υστέρηση θα καταστεί αυτομάτως αναγνώριση της ηγεμονικής παρουσίας του άλλου στο χώρο. Συνέβη στο ΚΚΕ στην περίπτωση του άρθρου 16 και δεν θα είναι εύκολο να ξανασυμβεί, ούτε στον Περισσό ούτε στην Κουμουνδούρου.
Επομένως, η κυβέρνηση μπορεί να μην τρέμει μπαίνοντας στη Βουλή, αλλά στους δρόμους δεν θα κάνει αμέριμνους περιπάτους. Υπάρχει διέξοδος; Ασφαλώς, αλλά με κόστος για την κυβέρνηση. Και η διέξοδος είναι να εμπιστευθεί και να δώσει κεντρική θέση στο διάλογο για λύσεις σε θέματα όπως το ασφαλιστικό στους κοινωνικούς εταίρους. Στην ουσία: να μην επιδιώξει τόσο να λύσει εκείνη το Ασφαλιστικό, αλλά να θέσει ένα πλαίσιο και από εκεί και πέρα να αφήσει τους εταίρους να διαπραγματευθούν, να εγγυηθεί τη διαδικασία (πολύ της μόδας έκφραση των ημερών) και να εφαρμόσει ό,τι συμφωνηθεί. Το κόστος είναι ότι έτσι θα εκχωρήσει ένα σοβαρό πολιτικό προνόμιο και θα κάνει τους κοινωνικούς εταίρους συμμέτοχους στην άσκηση της εξουσίας – αλλά το πιθανό κέρδος αξίζει μια τέτοια μικρή θυσία.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να βρίσκεται σε κρίση -και άρα η αντιπολιτευτική του δραστηριότητα σχεδόν στην κατάψυξη, αφού σε άλλη περίπτωση, με τις παραιτήσεις Τσουπίδη και Κουρή θα είχαν βγει στα κεραμίδια ήδη-, ωστόσο η ζωή προχωρά και το ίδιο θα κάνει και η κυβέρνηση. Ήδη, οι πρώτες πληροφορίες -το ξέρεις καλύτερα από εμένα- είναι ότι το Ασφαλιστικό δρομολογείται τώρα που το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα σε κώμα. Οπότε, αφού η ζωή προχωρά, θα βρεθεί και η ανάλογη αντίδραση. Μπορεί να είναι η Αριστερά, μπορεί να είναι τα συνδικάτα, μπορεί ακόμη και τα σχέδια Καραμανλή να λειτουργήσουν ενοποιητικά για το ΠΑΣΟΚ.
Σε κάθε περίπτωση, δε νομίζω ότι η περίφημη "εκλεξιμότητα", που θέτει ο Μίμης Ανδρουλάκης, είναι το μείζον ζήτημα που θα πρέπει να κρίνει ποιος θα είναι ο επόμενος αρχηγός του κόμματος. Προφανώς για ένα κόμμα εξουσίας είναι σημαντικό να έχει αρχηγό που θα μπορεί να κερδίσει εκλογές, ωστόσο αυτός θα πρέπει να έχει και μια κάποια πολιτική πρόταση. Όσο για όσους υποστηρίζουν ότι λόγω εκλεξιμότητας έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο κ. Κώστας Σημίτης, τουλάχιστον εκείνος είχε να παρουσιάσει και την πολιτική πλατφόρμα του εκσυγχρονισμού. Δεν ήταν απλώς ένα γερό άλογο που θα μπορούσε να οδηγήσει το κάρο στην εξουσία. Το θέμα είναι και πού θα οδηγηθεί αυτό το κάρο.
Και εκεί είναι το δικό μου δίλημμα: Αφενός, έχουμε το Γιώργο Παπανδρέου. Έναν ηγέτη που φαίνεται ότι έχει όραμα, έχει προοδευτικές ιδέες, αλλά δεν μπορεί ούτε να τις επικοινωνήσει, ούτε να τις εφαρμόσει στην πράξη, αν τουλάχιστον κρίνουμε από τα ως τώρα πεπραγμένα του. Ωστόσο, αν κάνεις τον κόπο να κοιτάξεις μερικές ομιλίες του και βγάλεις από μέσα τα αποσπάσματα περί "σικελών", "μαφίας" και τα άλλα ηχηρά αντιπολιτευτικά παρόμοια, είναι ομιλίες ηγέτη ενός σύγχρονου οικολογικού, αριστερού, σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Παρόλες τις παλινωδίες του Γιώργου, αυτά που σου περιέγραψα πριν συνεχίζουν να μη με αφήνουν ασυγκίνητο.
Αφετέρου, έχουμε τον κ. Βενιζέλο...Υπέρμετρα φιλόδοξος, θύμα της αλαζονείας της ευφυίας και με πολιτικές θέσεις που εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να εμπιστευθώ. Κρατώ τη θεσμοθέτηση του ασυμβίβαστου -η οποία νομίζω ότι τελικά δε δουλεύει και ιδιαίτερα- και τη διαφοροποιημένη στάση που κράτησε κατά την κρίση των ταυτοτήτων.
Οπότε, νομίζω ότι η λύση θα ήταν είτε ξανά ο Γιώργος Παπανδρέου (με την ελπίδα ότι έπαθε και έμαθε) είτε ένας άλλος "τρίτος δρόμος", σαν αυτόν ή αυτήν που περιγράφουν τα σενάρια των δύο τελευταίων ημερών...
Το θεμα ειναι, οτι πρεπει να συμφωνησουμε που βρισκομαστε και ποια προβληματα αντιμετωπιζουμε σα χωρα.
Εχω την εντυπωση μερικες φορες, οτι η Ελλαδα, ειναι η τελευταια χωρα στον κοσμο, που εχει κομμουνιστικο καθεστως.
Ακομα και την Κινα, εχουμε ξεπερασει σε προσκολλησεις σε πεθαμενα πραγματα.
Εδω η παγκοσμιοποιηση, εχει σαρωσει τα παντα κι εμεις εχουμε μεινει στη συνταξη στα 50. Η και παρακατω.
Γι αυτο, λεω να προτεινουμε τον Αυτια, να κανει κυβερνηση, με υπουργο Οικονομικων τον Μητροπουλο.
Αφου καθε πρωι, "λυνουν", ολα τα προβληματα και μοιραζουν συνταξεις και επιδοματα σε δυστυχεις και αγραμματους γεροντες, ας ελθουν να τα εφαρμοσουν και στ αληθεια, για να δουνε ποσα απιδια πιανει ο σακκος.
Θ.
ΠΡΟΣ giorgos
Φοβάμαι ότι ο "τρίτος πόλος" θα αποδειχθεί σύντομα σκιά χωρίς περιεχόμενο. Όσο για τη λύση, είστε βέβαιος ότι κάποιος από τους δύο έχει απάντηση στο αδιέξοδο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας;
Post a Comment