Του σταυρού...

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου – τι να κάνουμε, και τα ημερολόγια κάνουν λάθη, του Σταυρού δεν είναι σήμερα, είναι μεθαύριο. Απλώς τότε δεν γιορτάζουν όλοι…

Τώρα που της μένουν λίγες ώρες ακόμη, μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό απολογισμό αυτής της σύντομης, περίεργης και αδιάγνωστης προεκλογικής περιόδου. Σε άλλα έμοιαζε και σε άλλα ήταν εντελώς διαφορετική από όσα ξέραμε στο παρελθόν και είχαμε ως δεδομένα.

Οι προεκλογικές εκστρατείες δεν είχαν καμμία, μα καμμία σχέση με το παρελθόν. Θυμάμαι παλιά που λέγαμε «πας, αδελφέ μου, στην Ευρώπη και μαθαίνεις ότι γίνονται εκλογές από μερικά πλακάτ στους δρόμους». Ε, έτσι και ακόμη πιο ήσυχα. Ήρθαν και οι φωτιές και σκέπασαν τα πάντα – λίγες αφίσες, λίγες συγκεντρώσεις, τηλεόραση υπό τους περιορισμούς μιας αυστηρής νομοθεσίας, δημοσκοπήσεις απαγορευμένες επί δύο εβδομάδες. Και μαζί ένα κλίμα βαθιάς δυσπιστίας τους πολίτες και τους εκλογείς, μια ατμόσφαιρα δυσφορίας και εσωστρέφειας της κοινωνίας, με τα κόμματα να δυσκολεύονται να κάνουν ανοίγματα στους ανθρώπους και όταν κάνουν να βρίσκουν πόρτες κλειστές, όπως οι δημοσκόποι άκουσαν τόσες και τόσες φορές το τηλέφωνο να κλείνει με ένα βαρύ γκραπ! μόλις δήλωναν την ταυτότητά τους. Έτσι διαμορφώθηκε μια εκλογή βουβή, ένα πηχτό στρώμα απογοήτευσης και αδιαφορίας στη βάση της κοινωνίας. Κανείς δεν ξέρει εάν αυτό το στρώμα θα αναδυθεί μεθαύριο ως ανοχή ή αποχή, απάθεια ή οργή, αποστροφή ή ανατροπή, ρεύμα ή διάχυση, παράταση ή απόσταση.

Σε άλλα, πάλι, ζήσαμε το παρελθόν μας. Μπορώ να συγκαταλέξω στα θετικά αυτής της προεκλογικής περιόδου ότι είναι πια μια σταθερά του πολιτικού ελέγχου η αναζήτηση μιας στοιχειώδους δημοσιονομικής συνέπειας. Δεν υπήρξε περίπτωση που να ανακοινώθηκε μέτρο, υπόσχεση, «θα» για παροχές, αυξήσεις ή απαλλαγές και να μην πιέστηκε αμέσως ο εξαγγέλλων να πει «πού θα βρει τα χρήματα» και με τι θα τα αντικαταστήσει. Μπορώ να συγκαταλέξω ανάμεσα στα άκρως απογοητευτικά αυτής της προεκλογικής περιόδου τον πενιχρό αριθμό και το πενιχρό επίπεδο των απαντήσεων που δόθηκαν. Η παροχολογία διαμόρφωσε εκλογική δυναμική. Πρώτα μοιράζονταν σπίτια –κατοικίες ο ένας, δώσε και εξοχικά ο άλλος. Μετά μοιράζονταν αφορολόγητα – χωρίς όριο έως τον ουρανό ο ένας, διπλασιασμό ορίου ο άλλος. Τέλος, πάρε κόσμε και συντάξεις, εθνική σύνταξη με ΕΚΑΣ από τη μία, πάρε κι εσύ νοικοκυρά από την άλλη. Επίσης δεν θα αυξηθεί ο ΦΠΑ ή πάντως δεν είναι στις προθέσεις και μια εθνική συμφωνία, η μόνη που πετύχαμε, ότι το ασφαλιστικό θα λυθεί χωρίς να αυξηθούν οι εισφορές, ούτε τα όρια ηλικίας, ούτε να μειωθούν οι συντάξεις. Αγαπητέ μου Ντέηβιντ Κόπερφιλντ έχεις σίγουρο υπουργείο. Προφανώς υπάρχουν, λοιπόν, εκείνοι που ζητούν σοβαρότητα και επιβάλλουν τη λογική του ελέγχου, υπάρχουν κι εκείνοι που επιμένουν στις παροχές και βλέπουμε. Κρίθηκε από τα επιτελεία ότι οι περισσότεροι αναποφάσιστοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία.

Και τέλος ποτέ άλλοτε δεν ζήσαμε μια τόσο σύντομη προεκλογική περίοδο με τέτοια συμπύκνωση γεγονότων και πολιτικού χρόνου. Από την πρώτη εβδομάδα, με την έκθεση Ζορμπα, μέχρι την ασύλληπτη καταστροφή των πυρκαγιών, δεν θυμάμαι στο παρελθόν γεγονότα τέτοιας εμβέλειας να συμβαίνουν σε εκλογικό χρόνο. Πώς αφομοιώθηκαν, πώς και πόσο επηρέασαν, ποιος ευνοήθηκε από τα συμβάντα και τη διαχείρισή τους; Το ρολόι χτυπάει ήδη αμείλικτα…