Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου – και η απομάκρυνση Μαγγίνα δεν αλλάζει, φυσικά, κάποια πολιτικά δεδομένα. Άλλωστε, ο κ. Μαγγίνας δεν υπήρξε ποτέ ούτε πρόσωπο ιδιαίτερης επιρροής στο κόμμα ή την κυβέρνηση και αυτό που είχε αναλάβει να φέρει σε πέρας ήταν να γίνει μια στοιχειώδης ρύθμιση στο ασφαλιστικό χωρίς θόρυβο. Αυτή ήταν η ειδικότητα του κ. Μαγγίνα: το «χωρίς θόρυβο». Η μόνη φορά που έκανε κάποιο θόρυβο ήταν με την πτώση του.
Τι κάνει η αποπομπή Μαγγίνα; Διασώζει μόνον το αυτονόητο. Το εκπληκτικό σκέλος της υπόθεσης δεν είναι ότι ο υπουργός Απασχόλησης υποχρεώθηκε να παραιτηθεί, μετά από μια σειρά αποκαλύψεων για προσωπικές μικρές ανομίες. Το εκπληκτικό είναι ότι ο ίδιος πίστεψε πως θα μπορούσε να παραμείνει, να «λάθει βιώσας». Το ακόμη εκπληκτικότερο είναι ότι και η κυβέρνηση πίστεψε ότι θα μπορούσε υπουργός Απασχόλησης να αποκαλύπτεται με ανασφάλιστους εργαζομένους και παρά ταύτα να διατηρεί το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο.
Γιατί συνέβη αυτό; Μα γιατί υπάρχουν προηγούμενα. Προηγούμενα μιας εκτεταμένης και κάποτε χωρίς όρια ανοχής για προβεβλημένα πρόσωπα. Από φίλους, συνεργάτες, κουμπάρους, κολλητούς και άλλους που (κατά την ιστορική έκφραση) «κάνουν ένα δωράκι στον εαυτό τους», μέχρι υπουργούς που χτίζουν παράνομα ή πηγαίνουν στα ξενυχτάδικα και, φυσικά, είτε δεν πληρώνουν είτε δεν παίρνουν απόδειξη, είτε ποιος θα πειράξει το αφεντικό που ναι μεν δεν κόβει αποδείξεις, αλλά έχει αγκαζέ τον κ. υπουργό. Μια κατάσταση ανοχής και ασυλίας στην παρανομία έχει εγκατασταθεί στη χώρα, με απόλυτη συνενοχή όχι απλώς του συστήματος αλλά των κορυφαίων φυσικών εκπροσώπων του. Και αυτή έχει οδηγήσει πια σε μια έκρηξη παραγωγής μαύρου χρήματος που υποθηκεύει την οικονομία και διαχέει την παρανομία σε όλη την κοινωνία. Είναι μια μεγάλη απειλή.
Ο κ. Μαγγίνας δεν είναι διόλου από τις χειρότερες περιπτώσεις στην πολιτική ζωή της χώρας. Αντιθέτως. Είναι ένας άνθρωπος που έχει επιδείξει μετριοπάθεια και η ηθική ελαστικότητα για ασφαλιστικές ή πολεοδομικές παραβάσεις δεν είναι δα και έγκλημα καθοσιώσεως στην ωραία χώρα μας. Αλλά έπρεπε να φύγει. Έπρεπε (και για τον ίδιο) να έχει φύγει νωρίτερα και με δική του πρωτοβουλία. Για τον απλό λόγο ότι οι υπουργοί έχουν εκτός της πολιτικής και μια συμβολική παρουσία. Ένας διάτρητος (και δεδηλωμένα διάτρητος) υπουργός είναι σύμβολο ασυλίας και ανομίας. Ακόμη χειρότερα: είναι άλλοθι για τους υπόλοιπους, που σας βεβαιώ, αν και ήδη το γνωρίζετε, κάνουν πολύ χειρότερα από τον κ. Μαγγίνα.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Κύριε Καρζή,
Όπως γνωρίζουμε, οι ιδιοκτήτες οχυρού αναψυκτηρίου με πισίνα μέσα στη ζώνη προστασίας του Υμηττού (νόμος Σ Μάνου), είναι πολλοί και αυτή τη στιγμή ... κυβερνούν. Επ' αυτού θα δούμε πόσα αχλάδια θα πιάσει ο σάκος τού την ανάγκην εσχάτως φιλοτιμίαν ποιούντος κυρίου Κουρή.
Το αυθαίρετο όμως του κυρίου Σουφλιά, γιατί δεν τυγχάνει δημοσιογραφικής διερευνήσεως; Περιμένουν οι ερευνητές να συνεδριάσει πρώτα η "επιτροπή συναρμοδίων - και συνυπευθύνων (βάι, μπάμπω μ', βάι) - υπουργών" και μετά να το θυμηθούν; Ή απλώς αυτός ο υπουργός προστατεύεται;
Διερωτώμαι ρητορικώς, φυσικά.
Μηπως η υποκρισία που αναδύεται από τον χειρισμό του γεγονότος και τις αντιδράσεις σε αυτό, υπερβαίνει το -οπωσδήποτε απαράδεκτο και κατακριτέο- γεγονός αυτό καθ' εαυτό, και αξίζει αυτοτελούς σχολιασμού?
Σας παραπέμπω στο αντίστοιχο Post μου.
Post a Comment