Τρίτη 4 Δεκεμβρίου – και είναι απλό τι θέλουμε: και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Μια αεροπορική εταιρεία που θα τα έχει όλα και θα συμφέρει – κυριολεκτικά…
Είναι απλό. Θέλουμε να έχει την αξιοπιστία της Ολυμπιακής – στη συντήρηση, όχι στα δρομολόγια. Θέλουμε να έχει και το προσωπικό εδάφους της Ολυμπιακής – μια στρατιά μερικών χιλιάδων ανθρώπων, ορισμένοι από τους οποίους κατά καιρούς δεν είχαν ούτε γραφείο για να κάτσουν. Θέλουμε επίσης το προσωπικό να επιλέγεται με το γνωστό τρόπο που διόρισε τις στρατιές – με κομματικό μπιλιέτο, με ρουσφέτι, από το παράθυρο, με συνέντευξη, με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός της ευθείας. Δεν είναι και αεροπλάνο…
Αλλά θέλουμε και τα εισιτήρια των ανταγωνιστών της Ολυμπιακής – στο σκληρό κόσμο του αέρα, όπου κυριαρχεί πια η μέχρις εσχάτων (δηλαδή πτώχευσης) σύγκρουση των εταιρειών, όπου κυριαρχεί η αδήριτη λογική της καλύτερης διαχείρισης και της κερδοφορίας, και μαζί ο ανταγωνισμός με τις εταιρείες χαμηλού κόστους, που έχουν μετατρέψει το αεροπλάνο σε εναέριο λεωφορείο.
Σε μια εποχή όπου οι περισσότερες εταιρείες που πετούν σε προορισμούς του τύπου της Ολυμπιακής έχουν εντελώς καταργήσει το σέρβις – εμείς λέμε ότι η εταιρεία με τους «θρυλικούς κύκλους», όπως συγκινητικά ακούω να λέγεται ξανά, έχει «καλό σέρβις». Καλό είναι, κανείς να το πληρώσει υπάρχει;
Σε μια εποχή όπου πεθαίνουν οι παλιοί «εθνικοί αερομεταφορείς» και μεγάλες χώρες ζουν ευχάριστα χωρίς να έχουν «εθνικό αερομεταφορέα» ή έχοντας απαλλαγεί από αυτόν πουλώντας τον (όπως το Βέλγιο με τη Sabena, όπως η Ελβετία που αφού προσπάθησε να σώσει τη φαλιριμένη Swissair τελικά πούλησε και τη διάδοχό της Swiss, όπως η Αυστρία που έχει πουλήσει την Austrian Airlines στη γερμανική Lufthansa) – εμείς έχουμε επενδύσει την εθνική μας υπερηφάνεια στον αερομεταφορέα.
Λοιπόν: από την Ολυμπιακή έχουμε ελάχιστες απαιτήσεις. Βασικά τρία πράγματα. Πρώτον, να πετάει σε ορισμένους προορισμούς που το κράτος έχει υποχρέωση να συνδέει με το κέντρο – και αυτό μπορεί να το κάνει οποιαδήποτε εταιρεία, όπως κι αν λέγεται με ένα δεσμευτικό συμβόλαιο και κρατική επιδότηση. Δεύτερον, να λειτουργεί ο ανταγωνισμός στην εσωτερική αεροπορική αγορά, δηλαδή να μην εγκατασταθεί ένα μονοπώλιο της Aegean. Και, τρίτο και κυριότερο, να μην απομυζά τα χρήματα των φορολογουμένων σε ιλιγγιώδη φέσια για να εξυπηρετήσουν τους ελάχιστους εργαζομένους και τους λίγους σχετικά επιβάτες, ενώ θα μπορούσαν να πηγαίνουν σε πολύ πιεστικότερες και πολύ πιο δίκαιες κοινωνικά ανάγκες.
Τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρος.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
α) Κλείσιμο βλέπω. Πώς αλλιώς;
β) Και αργήσαμε. Εδώ μετράμε δέκα δέκα τα χρόνια αντί για μήνες.
γ) Ο ανταγωνιστής της Aegean θα είναι επιδοτούμενη εταιρεία που θα πετάει στα ακρινά και 'άγονα'; Πάλι τα ίδιααα...
Να με συμπαθάτε: θέλησα να διορθώσω κάτι στο πρώτο σχόλιο, αλλά δεν μπόρεσα παρά να το σβήσω.
Ο εσωτερικός ανταγωνισμός: αυτή είναι η απορία. Εκεί θα διαπρέψουμε. Λύνω το πρόβλημα με ένα άλλο πρόβλημα. Θα επιδοτήσω κάποιον για να πετάει στις άκριες, να χάνει από χέρι και να "ανταγωνίζεται" τον ανήθικο (αφού κερδίζει, ανήθικος είναι) επιχειρηματία.
Εγώ είμαι έτοιμος να πάρω το τρένο για το Καστελόριζο, αρκεί να μη πληρώνω φόρους χωρίς ανταπόδοση. Επειδή όμως και στο τρένο τα ίδια ισχύουν: κολύμπι και καγιάκ. Κολύμπι και καγιάκ ή οτοστόπ στα κότερα!
Άμα είναι να αρχίσει να επιδοτείται η Aegean, ή να μην έχει ανταγωνισμό - καλύτερα να μείνουμε με την Ολυμπιακή.
Post a Comment