Επιλέγοντας ήττα

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου – και τώρα η κυβέρνηση έχει ένα δίλημμα. Ή πρέπει να προχωρήσει το Ασφαλιστικό ως έχει, και η κα Πετραλιά να βρει μπροστά της ό,τι βρήκε ο κ. Μαγγίνας, συμπεριλαμβανομένων μερικών δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών. Ή πρέπει να αναλάβει η κα Πετραλιά την εύσχημη υποχώρηση – να κάνει δηλαδή ό,τι έκανε ο κ. Ρέππας για το ασφαλιστικό Γιαννίτση, και να συμβεί ακριβώς το ίδιο, με άλλα λόγια να υπάρξει κάποια σχετική βελτίωση αντί των αναγκαίων πραγματικών μεταρρυθμίσεων.

Δεν είναι ένα απλό δίλημμα – και ανήκει φυσικά όχι στην κα Πετραλιά, αλλά στον κ. Καραμανλή. Από μία άποψη τον διευκολύνει η πραγματικότητα. Όποια επιλογή και να κάνει, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, θα χάσει. Το θέμα είναι τι κόστος και τι είδους κόστος θέλει να αναλάβει…

Αν η Φάνη πάρει το σχέδιο Μαγγίνα και χαράξει μια κόκκινη γραμμή, πίσω από την οποία η κυβέρνηση δεν πηγαίνει – τότε η Νέα Δημοκρατία δεν υπάρχει τρόπος να μην χρεωθεί το βάρος για τους έως τώρα χειρισμούς της, συν το βάρος από την φυσική και αναμενόμενη δυσαρέσκεια εκείνων που θα θιγούν. Στο τέλος, δεν θα έχει κάνει βαθιά μεταρρύθμιση – αλλά, ας μην κρυβόμαστε, ποτέ ο Μαγγίνας δεν ήταν Γιαννίτσης και βαθιά μεταρρύθμιση ουδέποτε επιχειρήθηκε. Θα μπορεί, όμως, να υποστηρίξει πως μέσα από ένα πλήθος αντιξοότητες, σφάλματα και κόστη, αυτό τελοσπάντων που ήθελε και που ήταν το πολιτικό της σχέδιο, το εκπλήρωσε. Τραυματισμένο το σχέδιο, τραυματισμένη η κυβέρνηση, αλλά θα το έχει εκπληρώσει.

Αν η Φάνη γίνει εργολάβος της κατεδάφισης ακόμη και των σχετικά λίγων αλλαγών που είχε εισηγηθεί ο κ. Μαγγίνας, η εικόνα θα είναι πολύ καλύτερη. Η κυβέρνηση θα έχει επιδείξει κοινωνική ευαισθησία. Θα είναι ένας ευαίσθητος δέκτης των κοινωνικών ανακλαστικών. Θα μπορεί να πει πως «αφουγκράζεται» τις αγωνίες και τις αντιδράσεις του κόσμου. Γι αυτό δεν είναι οι κυβερνήσεις; Και θα έχει περιορίσει στο ελάχιστο το πολιτικό κόστος της. Αυτή θα είναι η εικόνα και ίσως να γραφτεί και στις δημοσκοπήσεις.

Αλλά η εικόνα, ούτε καν αυτή που ζωγραφίζουν οι μετρήσεις, δεν είναι πάντα η πραγματικότητα. Σε μια τέτοια περίπτωση, η κυβέρνηση θα είναι δημοφιλέστερη και πολιτικά καταδικασμένη. Δεν θα έχει χάσει ίσως υποστηρικτές, θα έχει όμως ηττηθεί κατά κράτος στην ουσιαστική πολιτική μάχη – που έτσι κι αλλιώς την έδωσε με μίνιμαλ επιλογές και με λάθος τρόπο. Πρακτικά, θα έχει καταθέσει τα όπλα και θα έχει πετάξει λευκή πετσέτα –ινδικής παραγωγής- σε οτιδήποτε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με την απεχθή λέξη «μεταρρύθμιση». Το μήνυμα θα είναι απλό: καμμία αλλαγή δεν περνάει, εάν βρει μπροστά της ισχυρή αντίδραση. Δηλαδή, εάν θίγεται κανείς από μία αλλαγή, ποτέ μην κάνει πίσω, ποτέ μην συζητήσει, ποτέ μην διαπραγματευθεί με την κυβέρνηση. Απλώς ας βγει στο δρόμο και ας την τρομάξει. Τρομάζει εύκολα.

Δεν αφουγκράζονται μόνο οι κυβερνήσεις τους πολίτες. Αφουγκράζονται (ωραία λέξη…) και οι πολίτες τις κυβερνήσεις. Στο τέλος αυτής της υπόθεσης θα την έχουν κατατάξει. Η ζημία είναι δεδομένη. Το ζήτημα είναι, λοιπόν, να διαλέξει πού θέλει να την κατατάξουν.