Για μερικά ένσημα...

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου – και φυσικά δεν έπεσε κανείς από τα σύννεφα. Υπάρχει Έλληνας που τα τελευταία χρόνια να μην έχει απασχολήσει σε τακτική βάση ή προσωρινά κάποιον αλλοδαπό; Αμφιβάλλω. Μήπως δεν ξέρουμε ότι ένα μέρος του δρόμου προς την ΟΝΕ και το ευρώ καλύφθηκαν χάρη στους ξένους εργάτες που έβαλαν ένα χεράκι όχι μόνο στην οικοδομή και τον κήπο, αλλά και στην αύξηση του ΑΕΠ τη δεκαετία του 90; Φυσικά το ξέρουμε. Τώρα να σηκώσει το χέρι όποιος (εκτός από κάποιους μεγαλοεργολάβους ή επιχειρήσεις με εκτεταμένη δραστηριότητα και άρα πολλούς και απρόσωπους ελέγχους)…
…όποιος, λοιπόν, κόλλησε ένσημα στους ξένους που είχε στη δούλεψή του. Έστω λίγα, έστω μερικές φορές – γιατί για τα κανονικά ένσημα δεν θα ψάξω καν για χέρια. Κι έτσι ακόμη, λίγα θα βρούμε σηκωμένα.

Το έκαναν όλοι, το κάναμε όλοι. Το έκανε ο τελευταίος βοσκός με τον Αλβανό που πήρε για να κάθεται στο μαντρί και να εισπράττει μόνο, το έκανε ο τελευταίος αγρότης με τους Πολωνούς που του μαζεύουν τα πορτοκάλια (κι έτσι δεν ερήμωσαν εντελώς τα χωριά), το έκανε ο τελευταίος ψαράς με τους Αιγύπτιους που συγκροτούν τη συντριπτική πλειοψηφία των πληρωμάτων (κι έτσι υπάρχουν ακόμη καϊκια και μερικά ελληνικά ψάρια στα τελάρα), το έκανε ο τελευταίος μισθωτός με τη Βουλγάρα που του κράτησε τους γονείς ή τα παιδιά όταν βρέθηκε ανήμπορη η οικογένεια να αντεπεξέλθει στις πολλαπλές ανάγκες ενός παλαιάς κοπής συστήματος συγγενικής στήριξης και ταυτόχρονα της μοντέρνας συνθήκης για την εργαζόμενη γυναίκα. Το έκαναν οι εύποροι με το υπηρετικό τους προσωπικό, οι λιγότερο εύποροι με τους χτίστες στο εξοχικό, το έκαναν φυσικά και πολιτικοί – δεν έπεσαν άλλωστε από τον Άρη.

Το έχουν κάνει όλοι, το έχουμε κάνει όλοι. Αν χρειαστεί ο αναμάρτητος να βάλει τον λίθον, μάλλον δεν θα βρεθεί αναμάρτητος. Αλλά υπάρχει ένας που δεν μπορεί να το κάνει. Κι αυτός είναι ο υπουργός Απασχόλησης. Όχι γιατί έχουμε κάποιο ειδικό ηθικό καθεστώς που αφορά τους υπουργούς, ούτε για να συγκαλύψουμε τη συλλογική μας υποκρισία έχοντας ένα αποδιοπομπαίο και δακτυλοδεικτούμενο, ώστε να συνεχίσουμε ανενόχλητοι την ίδια φάμπρικα. Αλλά γιατί κάθε δουλειά επιβάλλει τους περιορισμούς της. Και στη δουλειά ειδικά του υπουργού Απασχόλησης αυτό εμπίπτει στους πιο σκληρούς και απαράβατους περιορισμούς. Ουσιαστικά, η αποδοχή του αξιώματος συνιστά ταυτόχρονα και την οικειοθελή αποστέρηση μερικών σιωπηρών προνομίων που έχουν οι υπόλοιποι. Ακόμη κι αν το κάνουν όλοι, αυτός δεν δικαιούται να το κάνει. Για την ειδική αυτή περίπτωση, το ότι το κάνουν όλοι δεν συνιστά ούτε δικαιολογία ούτε απαλλακτική συνθήκη.

Και υπάρχει κι ένας πρόσθετος λόγος, για τον οποίο ο κ. Μαγγίνας θα χρειαστεί να απαντήσει πειστικά στην υπόθεση των ανασφάλιστων εργαζομένων. Ότι δηλαδή είναι άλλο να συμβαίνει κάτι –στην έκταση που γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε- κι άλλο να αποκαλύπτεται και να μην τρέχει τίποτα. Αν μία φορά είναι συνένοχη η πράξη, πολύ περισσότερες δεν μπορεί να επιβραβεύεται με τη σιωπή και μάλιστα με τον άκρως συμβολικό τρόπο που επιβάλλει η ιδιότητα του πρωταγωνιστή.

Δεν είναι άδικο να υπάρχουν διαφορετικά μέτρα και σταθμά. Πόσο μάλλον όταν κανείς το επιλέγει και το γνωρίζει – και απολαμβάνει και τα άλλα προνόμια που έναντι αυτού του τιμήματος του προσφέρει η θέση.