Ασφαλιστικό και κοινωνική δικαιοισύνη

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου – και πριν από τις εκλογές είχαμε ζητήσει να γίνει ουσιαστική συζήτηση για τις μεταρρυθμίσεις που όλοι υπόσχονταν πως θα έρθουν μόλις ψήφιζε ο κυρίαρχος λαός. Και είχαμε κάνει σκληρή αυτοκριτική, λέγοντας πόσο σκληρά μετανιώσαμε που άνοιξε αυτή η συζήτηση προεκλογικά. Γιατί με την ψυχή στο στόμα για μια ψήφο, τα δύο μεγάλα κόμματα, τα δύο κόμματα της εξουσίας, και μάλιστα αυτοπροσώπως ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου έσπευσαν να δεσμευθούν προς το λαό. Το ασφαλιστικό θα λυθεί (ασφαλώς, μην ανησυχείτε) αλλά χωρίς αύξηση των εισφορών, χωρίς μείωση των συντάξεων και χωρίς παράταση του χρόνου εργασίας. Τέλεια…

Τέλεια… Μόνο που η τελειότης αυτή έχει πάντοτε ημερομηνία λήξης, η οποία συμπίπτει με την πτώση του φακέλλου στην ψηφοδόχο. Τώρα αντ’αυτών Γκαργκάνας. Ο οποίος ρίχνεται στο πυρ το εξώτερο ως γνωστός κήρυκας νεοφιλελεύθερων απόψεων.
Δεν είναι αυτός ένας φημολογούμενος «λαγός», όπως στιγματίστηκε αμέσως ο Αναλυτής, αυτός είναι παράγων της αντιλαϊκής συμπαιγνίας, ου μην αλλά και ενεργούμενο της κυβέρνησης – κατά παράδοξο τρόπο αυτής ακριβώς που δεσμεύτηκε ουσιαστικά για λύση χωρίς να ανοίξει μύτη στο ασφαλιστικό πριν από μερικές μέρες.

Είναι μεγάλο βέβαια το κεφάλαιο και το έχουμε κατά καιρούς ξανασυζητήσει, αλλά συγκρατήστε ένα συγκεκριμένο λόγο για τον οποίο απορρίπτονται μετά βδελυγμίας από την κοινωνική ευαισθησία μας οι σκέψεις Γκαργκάνα – και, βεβαίως, μαζί από το συνδικαλιστικό κίνημα που εκφράζει αυτές τις ευαισθησίες. Ο διοικητής της ΤτΕ είπε πως πρακτικά δεν γίνεται να λυθεί το ασφαλιστικό μέσα από τον προϋπολογισμό. Δεν γίνεται, δηλαδή, να τα πληρώσει όλα το κράτος.

Ας υποθέσουμε ότι έχει άδικο. Ότι και είναι εφικτό και το αποφασίζουμε αμέσως. Να πληρώσει όλα τα ελλείμματα και να αναλάβει ο κρατικός προΫπολογισμός όλες τις υποχρεώσεις – αφού στην Αθήνα υπάρχει περιοχή που λέγεται Νέα Ελβετία, γιατί όχι και μια Νέα Σοβιετία δηλαδή… Ας πούμε όμως. Θα είναι πιο κοινωνικά δίκαιο το σύστημα; Από πού είναι τα έσοδα του προϋπολογισμού; Τις προάλλες δεν ήταν που εξανέστη –και δικαίως αυτή τη φορά- η κοινή γνώμη για το ενδεχόμενο αύξησης των εμμέσων φόρων; Δεν λέμε ότι η αναλογία έμμεσης και άμεσης φορολογίας είναι η χειρότερη από όλους τους εταίρους του ευρώ; Δεν αποκαλύπτεται έτσι μια μεγάλη κοινωνική ανισότητα στην καταβολή των κοινών υποχρεώσεων;

Αφού υπάρχει αναγνωρισμένη και πανθομολογούμενη αυτή η ανισότητα, το να πληρώσει κανείς από αυτό το ίδιο ταμείο και όλα τα ασφαλιστικά χρέη, τι άλλο θα ήταν από το να μεταφέρει και να διογκώσει την αδικία; Και αντίστοιχα, για το ζήτημα του υπολογισμού των συντάξεων στο σύνολο ή τα τέλη του εργασιακού βίου – αυτό είναι δικαιοσύνη; Αν τα κόστη μοιράζονται δίκαια, τότε η εύνοια προς όσους έχουν μεγαλύτερους καταληκτικούς μισθούς, τι άλλο είναι παρά εύνοια προς τους ήδη ευνοημένους του συστήματος και της ζωής;

Τα πράγματα είναι πιο σύνθετα από όσο φαίνονται και λύσεις απλές όπως «να τα δώσει το κράτος» ατυχώς δεν υπάρχουν. Εκτός αν τα πληρώσει όλα ο Γκαργκάνας…