Η παθολογία της εξουσίας

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου – και είσαι εσύ γλυκιά μου εξουσία.

Υπάρχουν πάντοτε εκδοχές – εν προκειμένω κακές, χειρότερες και χείριστες. Υπάρχουν πάντοτε αποχρώσεις, που συνδέονται με τα πρόσωπα, την κουλτούρα, τη φύση των θεσμών. Αλλά το παιχνίδι είναι πάντοτε το ίδιο, το παιχνίδι είναι πάντοτε σκληρό και απάνθρωπο, το παιχνίδι αυτό έχει έναν κανόνα – ότι δεν υπάρχουν κανόνες ή, όταν υπάρχουν, είναι συνήθως για να μην τηρούνται. Άμα τη γευτείς ή την επιθυμήσεις, η εξουσία δεν έχει εύκολα εξιτήριο και απεξάρτηση.

Έμειναν πολλοί άναυδοι με τη δήλωση του γνωστού μητροπολίτη που συνδέεται με σχέση άσβεστης έχθρας με τον αρχιεπίσκοπο – τη δήλωση ότι η ασθένεια είναι ανίατη, ότι ελπίδα δεν υπάρχει και ότι επομένως, πριν ακόμη σηκωθεί από το κρεβάτι της εντατικής, θα έπρεπε να αρχίσει η συζήτηση για τη διαδοχή του. Έμειναν άναυδοι με την ανθρώπινη σκληρότητά της – αλλά τα φαινόμενα που αναπτύσσονται στην Εκκλησία συνδέονται πολύ λιγότερο με τη μεταφυσική της αναφορά και πολύ περισσότερο με τη λειτουργία της στα εγκόσμια.

Υπάρχει άραγε κανείς που να μην θυμήθηκε τις τελευταίες ώρες εκείνες τις αλήστου μνήμης μέρες του Ωνασείου; Με την τέντα και τους δημοσιογράφους έξω από νοσοκομείο, με καλοθελητές να κατασκηνώνουν ως πληροφοριοδότες, με ανταγωνισμούς να εκδηλώνονται και μίση να έρχονται στην επιφάνεια, με «διαρροές» για κλινικές εξετάσεις, με μεγαλογιατρούς να αλληλομαχαιρώνονται, με παραγοντίσκους να βλέπουν λαμπρή ευκαιρία ανάδειξής τους σε μεγαλοπαράγοντες, με ένα ατέλειωτο τηλεοπτικό σόου εις όφελος και εις το όνομα της ενημέρωσης των πολιτών; Και, προπάντων, με την ανάδυση της τρομερής φυλής που περιγράφεται πάντα και πάντοτε, για όλους όσοι βρίσκονται ένα σκαλί ή ακόμη και ένα ταπεινό σκαλάκι παραπάνω από τους υπόλοιπους, από το Λευκό Οίκο και το Βατικανό μέχρι το λογιστήριο της τελευταίας εταιρείας…

… της τρομερής φυλής που συγκροτεί αυτό που ονομάζεται «περιβάλλον».

Μην μου πείτε ότι μερικά ή κι άλλα ή και όλα δεν τα είχαμε δει και ξαναδεί, όποτε εμφανίζονται δύο (γιατί πάντα δύο είναι) διεκδικητές μιας κάποιας εξουσίας. Η Εκκλησία είναι εξουσία – και αναλογιστείτε το μακρό τέλος της διακονίας του Σεραφείμ, με την προετοιμασία (και το πολιτικό χρώμα) της αναμέτρησης των μικρών στρατών της διαδοχής του. Αναλογιστείτε τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου ή όποια άλλη ανάλογη αναμέτρηση θέλετε. Στρατοί, κύκλοι, περιβάλλοντα. Όπου υπάρχει στοίχημα, όπου υπάρχει στο τέλος του δρόμου ένα σκήπτρο – όσο μικρό και ασήμαντο κι αν φαίνεται στους άλλους, αυτούς που δεν θα έχουν μερίδιο στα κέρδη και τις ζημίες, τους αποκλεισμούς και την ανταμοιβή.
Είτε είναι στην Εκκλησία, είτε στην πολιτική – οι αναλογίες δεν είναι τυχαίες. Ξέρουν όσοι συμμετέχουν και γι’αυτό σοκάρονται λιγότερο από τους άλλους, πως έτσι παίζεται το αδυσώπητο παιχνίδι της εξουσίας.