Annales

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου – και ας υποθέσουμε ότι, όπως κάνουμε εμείς με τις εφημερίδες του 19ου αιώνα, κάποιος ιστορικός στο μέλλον θα ανατρέχει στα ηλεκτρονικά πια αρχεία, που αυτά δεν σαπίζουν όπως επί χρόνια ήταν παρατημένα τα ελληνικά αρχεία και μόλις τελευταία άρχισε να υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον για την τύχη τους…

…ας υποθέσουμε όμως ότι κάποιος ημιπαράφρων στο μέλλον (αν έχουμε επιτρέψει να υπάρξει μέλλον) θα εντρυφήσει –λέμε τώρα…- στο πώς ζούσαμε εμείς αυτούς τους γι άλλους χαλεπούς και γι ‘αλλους έξω καρδιά καιρούς. Θα πάρει, λοιπόν, τα στοιχεία και θα διαπιστώσει πως τον πραγματικό σφυγμό μας μπορεί να τον βρει παρακολουθώντας σε εικόνα τις εξελίξεις στην ευτυχισμένη χώρα, αυτό τον ευτυχισμένο Οκτώβρη του 2007. Κι ας πούμε πως αποφασίζει, έτσι στην τύχη, να διαλέξει μια ημέρα ως δείγμα τυπικό και αυτή η μέρα να είναι –σύμπτωση σατανική- η χθεσινή.

Τι θα μάθει ο ιστορικός του μέλλοντος; Την αλήθεια. Θα μάθει ότι είχαν γίνει πολύ πρόσφατα εκλογές αλλά ένα μηνα μετά ήταν σχεδόν σαν να μην έγιναν. Θα μάθει ότι οι χαμένοι αρπάχτηκαν και σχεδόν έρχονταν στα χέρια – ενίοτε και κυριολεκτικώς, γιατί τα πολιτικά πάθη είχαν εξαφθεί. Θα μάθει ότι οι κερδισμένοι μαύροι που ήτανε διότι ακόμη δεν είχε εφευρεθεί η κυβέρνηση των 152 υπουργών – η μόνη που συγκροτεί συνεκτικές κοινοβουλευτικές ομάδες. Α, και ότι ο Ολυμπιακός θα έπαιζε με τη Ρεάλ…

Τι δεν θα μάθει ο χρονικογράφος του μέλλοντος; Δεν θα μάθει ποτέ ίσως ότι χτες το πρωί έβρεχε. Και ότι η διαδρομή –για παράδειγμα- από το Γέρακα στου Ρέντη μέσω των μεγάλων έργων (αυτά θα τα έχει πληροφορηθεί από τα στοιχεία για το δημόσιο χρέος και τις κοινοτικές εισροές) διαρκούσε εκείνη την ωραία μέρα κάπου 3,5 ώρες. Δεν θα μάθει ότι στη χώρα που μελετά ζούσαν άνθρωποι που προτιμούσαν να επενδύσουν 50.000 ευρώ για ένα αυτοκίνητο πολυτελείας που να σέρνεται στην άσφαλτο, παρά να έχουν πληρώσει ένα μέρος αυτών των χρημάτων στο κράτος τους και αυτό να έχει φτιάξει ένα δρόμο όπου τα αυτοκίνητα μεν να μην είναι τόσον μουράτα, αλλά πάντως να κινούνται. Δεν θα μάθει ποτέ ότι εκείνες τις ημέρες οι άνθρωποι έφταναν τα απογεύματα κατάκοποι από τη δεύτερη δουλειά τους (γιατί μία φυσικά δεν τους έφτανε) στο σούπερ-μάρκετ, για να διαπιστώσουν ότι σύντομα δεν θα τους φτάνει ούτε η δεύτερη δουλειά για να συντηρήσουν ένα τρόπο κατανάλωσης συνδυασμένο με ξένα λεφτά, που κάποτε αλίμονο σταματούν. Δεν θα μάθει ίσως ποτέ, εκτός εάν ανατρέξει σε στατιστικά στοιχεία, και πάντως όχι από τα αρχεία των δελτίων ειδήσεων, ότι εκείνες τις ημέρες η οικονομία πήγαινε καλά αλλά οι επιχειρήσεις έκλειναν και άνθρωποι έμεναν άνεργοι, ότι η ανταγωνιστικότητα έπεφτε, ότι η αποβιομηχάνιση συνεχιζόταν, ότι η επιχειρηματικότητα παρέμενε υπό διωγμό, ότι θεωρητικώς αναζητούσαν επενδύσεις και πρακτικώς δεν έκαναν τίποτα για να έρθουν και ότι η γραφειοκρατία και ο κρατισμός βασίλευαν εις βάρος και εις απόγνωση όσων είχαν την ατυχία να μείνουν έξω από τα κομματικά τείχη τους.

Τέτοια πρόσωπα της απρόσωπης καθημερινότητας ο ιστορικός του ηλεκτρονικού αρχείου δεν θα συναντήσει. Θα δει όμως πολλά άλλα. Θα δει ΠΑΣΟΚ και κυβερνοαντάρτες. Θα δει Σκανδαλίδη-Βενιζέλο και Παπανδρέου. Θα δει επίσης Ρουσσόπουλο να λέει «ουδέν σχόλιον» - θα νομίζει ότι χάλασε ο υπολογιστής. Θα δει Πολύδωρα – και φυσικά δεν θα καταλαβαίνει. Θα δει Θανάση Γιαννόπουλο, Θανάση Τσούρα και θα καταλάβει «ποιος Θανάσης;». Και επίσης Τώνια, και Καστανίδη, και Κουκουλόπουλο, και Καράογλου, και Τατούλη και Μανώλη και θα δει και τον (δεν θα το πιστέψετε αλλά ξεχνάω το όνομά του), ναι τον –ας με συγχωρήσουν και οι ακροατές και ο ιστορικός του μέλλοντος- αλλά δεν έχω ήδη από τώρα συγκρατήσει το όνομα του επικεφαλής της νομαρχιακής Κοζάνης…