Δευτέρα 22 Οκτωβρίου – και αυτό το Σαββατοκύριακο έτυχε να βρεθώ σε ένα διεθνές δημοσιογραφικό περιβάλλον, έξω από την ευτυχισμένη χώρα μας. Ήταν μια συνάντηση συναδέλφων από την Ευρώπη, την Αμερική και κυρίως από τα Βαλκάνια και τις ανατολικές χώρες. Ήταν εκεί σχεδόν όλοι: Αμερικανοί και Εγγλέζοι, αλλά προπάντων Ρώσοι και Ουκρανοί, Αλβανοί και Βούλγαροι, Σέρβοι και Κοσσοβάροι, Μολδαβοί και Ρουμάνοι, και, ας μην τους ξεχάσω, Έλληνες και Τούρκοι – ένα δείγμα εκάστου.
Στον καφέ κουβεντιάζαμε. Και όλοι, μα όλοι τους, χωρίς εξαίρεση έκαναν την ίδια ερώτηση, με τη βεβαιότητα ότι έχουμε περάσει πολλές μέρες της ζωής μας ταλαιπωρώντας την απάντηση: τι θα κάνει η Ελλάδα εάν η Τουρκία εισβάλει στο Ιράκ; Τι λέτε για το ενδεχόμενο μιας τέτοιας κίνηση; Θα αντιδράσετε; Θα τους υποστηρίξετε; Τους αναγνωρίζετε το δικαίωμα; Θα πρωταγωνιστήσει η Ελλάδα στις πιθανές αντιδράσεις ή θα κρατήσει χαμηλά το θερμόμετρο;
Η πρώτη μου διάθεση ήταν να απαντήσω «ωραίος καιρός σήμερα», αλλά έξω έριχνε πυκνό χιόνι. Τους έλεγα διάφορα ακατανόητα – για αυτούς, όχι για εμάς. Ότι, δηλαδή, σύμφωνα με την τελευταία ενημέρωση που είχα από την Αθήνα το επικρατούν ζήτημα δεν ήταν οι απασφαλισμένες κάννες των τουρκικών πυροβόλων στο Κιρκούκ αλλά ο απασφαλισμένος έκπτωτος Σαμουράι υπουργός Πολύδωρας. Τους εξήγησα, επίσης, ότι τα πολιτικά μας ενδιαφέροντα εσχάτως κινούνται μεταξύ Πολύδωρα και Φώφης – έπρεπε να έχει πάρει ο Βύρων υπουργικό θώκο; Έπρεπε να έχει ανακηρυχθεί η Φώφη υποψήφια, οπότε και το πολιτικό σκηνικό θα είχε πλήρως ανατραπεί και μπορεί να είχαμε άλλη κυβέρνηση στην Ελλάδα και μπορεί η Ελλάδα να είχε άλλη εξωτερική πολιτική και μπορεί τότε να είχαν ανατραπεί οι συσχετισμοί στην περιοχή και μπορεί ο κ. Μπουγιούκανιτ να το ξανασκεφτόταν εάν ήξερε πως θα είχε να κάνει με το Βύρωνα ή τη Φώφη αντί για κάτι Μπαρζανί και Ταλαμπανί…
Περιέργως, αυτοί που έδειξαν να το καταλαβαίνουν καλύτερα από τους άλλους ήταν οι Αμερικανοί. Έχουν άλλωστε αφομοιώσει την περίφημη φράση ότι κάθε πολιτική είναι τοπική – και το βλέπουν και τώρα που ετοιμάζονται κι αυτοί για εκλογές. Εντάξει, όλα κρίνονται σε τοπικό επίπεδο. Αλλά εμείς μάλλον το έχουμε παρακάνει με την τοπικότητα. Όπως γνωρίζετε, οι δημοσιογράφοι είναι άνθρωποι που δεν λυπούνται εύκολα. Η επόμενη ερώτηση ήταν πιο δύσκολη. Και καλά «εσύ, τι γράφεις για τη στάση της Ελλάδας στο Ιράκ; Τι θέση παίρνεις;» Το «τι θέση παίρνεις» το είχα ακούσει αρκετά τις τελευταίες μέρες στην Ελλάδα, αλλά ποτέ σε σχέση με το Ιράκ – κυρίως με έναν άλλο πόλεμο, εμφύλιο αυτόν… Και στο γιατί οι άλλοι δεν ασχολούνται, ενώ ίσως θα έπρεπε, είναι εύκολο να τους τα ρίξεις. Αλλά στο γιατί δεν έχεις ασχοληθεί ο ίδιος, ενώ ξέρεις πως είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτά με τα οποία ασχολείσαι, πώς να το απαντήσεις; Ευτυχώς είχε σταματήσει το χιόνι – και τότε πράγματι απάντησα «ωραίος καιρός σήμερα»…
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment