Ο Μπρυκνέρ στη Χαριλάου Τρικούπη

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου – και στην πολιτική δεν υπάρχουν βεβαιότητες.

Την περασμένη Παρασκευή ήταν εδώ στην Αθήνα ένας Γάλλος συγγραφέας, που συμβαίνει οι τίτλοι των βιβλίων του να είναι τόσο, μα τόσο επίκαιροι. Ήταν ο Πασκάλ Μπρυκνέρ. Όλοι ήμασταν σίγουροι πως αυτό το Σαββατοκύριακο στο Εθνικό του Συμβούλιο το ΠΑΣΟΚ θα ζούσε τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα – πως θα ζούσε
τις χειρότερες μέρες αυτής της περιδίνησης που ξεκίνησε με τη βαρύτερη ήττα της ιστορίας του, γιατί αυτό ήταν η 16η Σεπτεμβρίου, αν κανείς δεν θέλει να μασάει τα λόγια του.

Διάψευση. Και αντίθεση. Το Σαββατοκύριακο που είχε προδιαγραφεί ότι θα σχιζόταν το καταπέτασμα του ναού όχι απλώς δεν αποδείχθηκε το χειρότερο, αλλά ήταν οι καλύτερες μέρες για το δοκιμαζόμενο κόμμα εδώ και τρεις εβδομάδες. Όχι πως δεν ειπώθηκαν λόγια σκληρά. Όχι πως δεν θα υπάρξουν νικητές και ηττημένοι αυτής της πολιτικής σύγκρουσης. Αλλά μίλησαν – και αυτό που είχαν κατακτήσει επί 33 χρόνια, να μπορούν να μιλούν μεταξύ τους και για τα πιο δύσκολα, διακυβεύθηκε μέσα σε λίγες ώρες από τις 7 το βράδυ έως τη μία τα ξημερώματα της 16ης Σεπτεμβρίου.

Το Σαββατοκύριακο στο ΠΑΣΟΚ δεν ξανακέρδισαν την εξουσία – αυτή απέχει όσο όλοι ξέρουν ότι απέχει. Δεν ξανακέρδισαν ούτε την ενότητα – αυτή θα κριθεί μετά την εκλογή του νέου προέδρου, από τις αποφάσεις και τις επιλογές του ίδιου και εκείνων που θα τον έχουν στηρίξει. Ξανακέρδισαν όμως την ευπρέπεια και τη μετριοπάθεια – κι αυτά δεν είναι λίγα. Μέσα στα πάθη της εσωτερικής σύγκρουσης, έβλεπε κανείς πέρα από τα παλιά συντροφικά μαχαιρώματα. Έβλεπε μια πλήρη διάρρηξη των ψυχικών δεσμών, έβλεπε την προσωπική εχθρότητα να παίρνει προβάδισμα απέναντι στην πολιτική αντιπαλότητα, έβλεπε το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών να αποκτά σταλινικού τύπου προτεραιότητα απέναντι στο ξεκαθάρισμα της πολιτικής στάσης. Παρά τους παροξυσμούς οπισθοφυλακών, αυτά σήμερα είναι παρελθόν. Και αυτό ασφαλώς είναι κέρδος και για ένα κόμμα που αποτέλεσε θεμέλιο του μεταπολιτευτικού δικομματισμού και για τη λειτουργία του συστήματος που προφανώς θα είναι ελλειμματικό με παραλυμένη και παραδομένη την αξιωματική αντιπολίτευση.

Στο ΠΑΣΟΚ αυτό το Σαββατοκύριακο έκλεισαν τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα. Αλλά ο Μπρυκνέρ παραμένει παρών – και τώρα θα πρέπει να ξεφυλλίσουν τον επόμενο τόμο, τον επόμενο τόνο που απέπνεε το ιστορικό κόμμα: τη μελαγχολική σοσιαλδημοκρατία. Γιατί ακόμη δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα κάτι άλλο από αυτά που έχει γράψει, όπως ας πούμε «η αέναη ευφορία».