Η καμμένη ψήφος

Τετάρτη 29 Αυγούστου – και τώρα που καταλάγιασαν, αν δεν έσβησαν εντελώς οι φλόγες, τώρα που καταλάγιασαν κάπως και τα συναισθήματα, τώρα είναι η ώρα να σκεφτούμε για το τι έχει συμβεί αυτό το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Και να αποφασίσουμε.

Υπάρχει μια ιδέα πως η τραγωδία επιβάλλει τη σιωπή. Αλήθεια είναι. Η έκταση της καταστροφής και ο ανθρώπινος πόνος, με τους νεκρούς ακόμη άταφους, δεν επιτρέπει να φερθούμε όπως θα φερόμασταν υπό άλλες συνθήκες, τέτοιες μέρες που θα ήταν μέρες προεκλογικού πυρετού. Είναι όμως άλλο η σιγή της περίσκεψης κι άλλο η επιβολή ενός πολιτικού σιωπητήριου. Αυτή η στάχτη δεν μπορεί να γίνει στάχτη στα μάτια – πρέπει να γίνει αλισίβα που θα καθαρίσει τη ματιά μας κι όχι να θολώσει την κρίση μας.

Με αυτή τη λογική, νομίζω ότι περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η εθνική καταστροφή επιβάλλει την πολιτική συζήτηση και όχι την αναστολή της. Δεν ξέρω εάν είναι σχέδιο ή δεν είναι, και τι σχήμα, συμμετρικό ή ασύμμετρο, έχει η απειλή. Ξέρω, όμως, όπως ξέρουμε όλοι, ότι η ίδια απειλή που ζήσαμε φέτος θα είναι εδώ και τις επόμενες μέρες, εάν η μοίρα μας επιφυλάσσει κι άλλα μαζεμένα, ασφαλώς όμως θα είναι εδώ, εγκατεστημένη πάνω στη μεγάλη κλιματική αλλαγή, και του χρόνου και όλα τα επόμενα χρόνια. Δεν είναι μια πρόκληση συγκυρίας, είναι μια πρόκληση γενεάς.

Η τραγωδία ήρθε σε ώρα εκλογών. Έτσι είναι. Κανείς δεν διαλέγει την ώρα της τραγωδίας του – ούτε οι άνθρωποι, ούτε οι λαοί, ούτε οι χώρες. Τώρα ήρθε, τώρα θα την αντιμετωπίσουμε. Εκ των πραγμάτων, επιβάλλει με το μέγεθος και τη δραματικότητά της αλλαγές στην πολιτική και την εκλογική ατζέντα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τους πολίτες πια αφενός το περιβάλλον και αφετέρου η οργάνωση της προστασίας του και της προστασίας μας από φυσικές καταστροφές, καθώς πολλαπλασιάζονται σε όλο τον κόσμο, θα είναι κορυφαία προτεραιότητα. Περιμένουν, λοιπόν, για να συγκρίνουν. Περιμένουν σχέδια – αν και δεν υπάρχει πολύς χρόνος. Περιμένουν προγράμματα – αν και δεν είναι βέβαιο πως προλαβαίνουν να τα καταρτίσουν με την επάρκεια που απαιτείται. Οι πολίτες, όμως, θα κρίνουν από ό,τι έχουν μπροστά τους. Ασφαλώς θα κρίνουν και με βάση ό,τι ξέρουν. Ποιος, πόσο και πώς βαθμολογήθηκε για την αντίδρασή του την ώρα της κρίσης. Ποιος, πόσο και πώς βαθμολογήθηκε για την ετοιμότητά του πριν από την κρίση. Ποιος, πόσο και πώς βαθμολογήθηκε για τη διαχρονική συνέπειά του στην προβολή και την υπεράσπιση των ζητημάτων που σήμερα αναδεικνύονται σε προτεραιότητες. Και, βέβαια, όλοι μαζί θα κριθούν για την ετοιμότητά τους να ανταποκριθούν στο αίτημα της συνεννόησης, συντεταγμένης πίσω από τις επιταγές του εκλογικού σώματος, που αυτό αποφασίζει – κι επίσης αυτό αναλαμβάνει την ευθύνη για τις συνέπειες που το ίδιο θα υποστεί.

Όλα αυτά συνοψίζονται σε μια πολιτική αξία που αποκτά εντελώς διαφορετικό πολιτικό βάρος: την αξιοπιστία. Καθενός και όλων. Αυτό είναι στο φόντο των μαυρισμένων αγαλμάτων της Ολυμπίας, το αίτημα της κάλπης.